مقدمه ابن خلدون | نویسنده عبد الرحمن بن خلدون – انتشارات کتابهای ممنوعه آوای بوف

نام کتاب : مقدمه ابن خلدون ( دو جلدی ) | نویسنده : عبد الرحمن بن محمد بن خلدون ولي الدين | مترجم : محمد پروین گنابادی | راوی : کبری بادرامپور | نشر صوتی آوای بوف

فرمت کتاب : فایل صوتی 🔊

نام کتاب : مقدمة ابن خلدون ( دو جلدی )

دسته‌بندی : تاریخ باستان ، تاریخ ایران و جهان ، تاریخ اسلام

نویسنده : عبد الرحمن بن محمد بن خلدون ولي الدين

مترجم : محمد پروین گنابادی

انتشارات : بنگاه ترجمه و نشر کتاب

چاپ : 1353

راوی : کبری بادرامپور‬‎

مقدمه ابن خلدون کتابی نوشته شده از ابن خلدون است که در آن تاریخ اجتماعی و تاریخ اقتصادی جهان اسلام بررسی شده‌است.

مقدمه ابن خلدون در حقیقت مقدمه کتاب العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر و من عاصرهم من ذوی السلطان الاکبر است.

این کتاب به ویژه به امور خراج، سیاست‌های مالی، نفوذ و مسکوکات و ادارات مربوط به آن‌ها مانند دیوان‌ها پرداخته و آن‌ها را روشن می‌کند

مقدمه ابن خلدون تنها در ابتدای سده ۱۹م مورد توجه خاورشناسان قرار گرفت و در همان سده از این مرحله در گذشت و دیگر دانشمندان اروپا نیز آن را مورد پژوهش قرار دادند.

وقتی سعد ابن ابی وقاص بر مدائن دست یافت در آنجا کتاب‌های بسیار دید. نامه به عمر بن خطاب نوشت و در باب این کتاب‌ها دستوری خواست. عمر در پاسخ نوشت که آن همه را به آب افکن که اگر در آنچه در آن کتاب‌ها هست سبب راهنمایی است خداوند برای ما قرآن فرستاده که از آن راه نماینده‌تر است و اگر در آن کتاب‌ها جز مایهٔ گمراهی نیست خداوند ما را از شر آن در امان داشته‌است. ازین سبب آن همه کتاب را در آب یا آتش افکندند (زرین‌کوب، دوقرن سکوت ص ۱۰۶)(ابن‌خلدون، مقدمه چاپ مصر ص ۶–۲۸۵).

فرانز رزنتال استاد زبان‌های سامی و زبان عربی در دانشگاه ییل، اسلام‌شناس[۶] و مترجم کتاب مقدمه، در پانوشت این گفته ابن خلدون می‌نویسد «این روایت دیگری از یک افسانه معروف است!».

البته سال‌ها بعد از انتشار کتاب دو قرن سکوت که شخص زرین‌کوب ادعا کرده بود (شاید به تبعیت از ابن خلدون؛ به هر حال 🙂 کتاب‌های مدائن بدست اعراب نابود شده، در کتاب کارنامه اسلام (۱۳۴۸) کتاب‌سوزی اعراب در تیسفون را نفی می‌کند: «روایتی هم ک گفته‌اند کتابخانه مدائن را اعراب نابود کردند ظاهراً هیچ اساس ندارد و مآخذ آن تازه‌است.»

هر گاه بدانیم غلبه و پیروزی ملت‌ها تنها در پرتو دلیری و گستاخی میسر می‌گردد، پیداست که قومی که در بادیه‌نشینی ریشه‌دارتر و خوی وحشیگری او افزون‌تر از دیگران باشد، در غلبه بر اقوام دیگر تواناتر خواهد بود.

چون بادیه نشینی یکی از موجبات دلاوری است، بی‌گمان، یک نژاد وحشی از نژاد شهرنشین دلاورتر است و بنابراین چنین قومی در چیرگی و غلبه بر خصم و ربودن ثروت‌های اقوام دیگر تواناتر است.