دوباره از همان خیابانها – بیژن نجدی – انتشارات کتابهای ممنوعه آوای بوف

AVAYeBUF-Wordpress-Com

فرمت کتاب : فایل صوتی 🎼🎤🎧 و پی دی اف

کتاب : #دوباره_ازهمان_خیابانها

نویسنده : #بیژن_نجدی

ناشر : مرکز

تعداد فایل : ۲۰ عدد فایل صوتی

راوی : #بیتا_محمدی_نوین

دسته‌بندی : #داستان #داستان_کوتاه

کتاب دوباره ازهمان خیابان ها اثر بیژن نجدی مجموعه ای از بیست داستان کوتاه که در ظاهر جدا از هم هستند ولی استفاده از اسامی تکراری برای شخصیت ها

و یک سری چیزهای کوچک مشترک، مثل نخ های نامرئی، آن ها را به هم مرتبط می کند.

بیژن نجدی متولد ۱۳۲۰ است و بعد از ۵۶ سال زندگی و خلق آثاری تکرارنشدنی در شهریور ۱۳۷۶ از بین ما رفت.

نجدی ، نوشتن را از ۲۵سالگی آغاز کرد؛ از همان روزها قلمش با شوق به عطر استعاره‌ها و تشبیهات آمیخته شد و ماحصل آن، شعرها و داستان‌هایی بود که حتی در ساده ترین توصیف‌ها، به آرایه مزین بود.

او با سبکی رئالیسم و واقع‌گرایانه، در اکثر داستان هایش، زندگی شخصیت‌هایی چون طاهر، مرتضی و ملیحه را روایت می‌کند.

علاوه بر این‌ها، نجدی با اشیاء بی‌جان، همذات‌پنداری می‌کند چنانچه داستان‌هایی از زبان یک اسب و یک عروسک دارد.

او در زمان حیات، تنها یکی از کتاب‌هایش را با نام «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» به چاپ رساند که در سال ۷۴ جایزۀ قلم زرین را از آن خود کرد.

باقی کتاب‌هایش اما، پس از درگذشت او توسط همسرش به چاپ رسید که «دوباره از همان خیابان‌ها» یکی از آن‌هاست.

نجدی با به کارگیری زبان شاعرانه در داستان از طریق پارادوکس، تشخیص، تصاویر اکسپرسیونیستی، تقابل، تکرار، حس آمیزی و تکنیک های پسامدرنی چون فراداستان، زاویه دید لغزنده و بازگشت به گذشته،

زبان داستان خویش را برجسته و خود را به عنوان داستان نویس خلاق مطرح کرده است. آوای بوف : نجدی یکی از نویسندگان مطرح داستان نویسی است که با شکستن قواعد داستان کوتاه، تحوّلی در ادبیات داستانی ایجاد کرد.

آن‌چه در اغلب داستان های کوتاهش برجسته می شود حضور جهانی است پر از اشیاء و عوامل بی جانی که

از حالت ایستایی خارج شده و به عنوان کنش گر و فاعل عمل می کنند. مهمترین دستاورد این زبان؛ فضاسازی قوی، شناور شدن مخاطب در هاله ای از احساسات نوستالژیک و همذات پنداری خواننده با تلاش های انسان غم‌زده از سرنوشت محتوم است.

نجدی به سبک خاصی می نویسد. این باعث می شود که گاهی اوقات حتی خواننده ای که بادقت می خواند گم شود و گیج.

او عموماً نمی خواهد به طور مشخص صحنه های تخیلش را توصیف کند.

به جای آن، او حاشیه های موضوع را توصیف می کند تا ما (اگر شانس آوردیم) اصل موضوع را پیش از پایان غافلگیرکننده اش متوجه شویم.