خرد کشی روشنفکران و انقلاب اکتبر | اثر خسرو ناقد | اجرا: مهسا بدیعی | نشر صوتی: آوای بوف – انتشارات کتابهای ممنوعه آوای بوف

نام کتاب : # خردکشی روشنفکران و انقلاب اکتبر

نویسنده : #خسرو_ناقد

ناشر : نی

راوی: #مهسا_بدیعی

تعدادصفحات : 261 صفحه

دسته بندی:

#تاریخ #نقد #نقد_کمونیسم

معرفی کتاب خرد کشی
اندیشمندانی با شور انقلابیِ مردمِ خسته از تبعیض و ستم همراه شدند، اندیشمندان دیگری در همان زمان و حتی پیش از وقوع حادثه هشدار دادند، و اندیشمندان سومی هم بودند که نشانه های تباهی را از نزدیک دیدند اما به هوای آرمانی که والاتر از اینها می پنداشتند سکوت کردند. انقلاب اکتبر ۱۹۱۷، با اینکه برای خود مارکیست ها هم رویایی باور نکردنی می نمود، اما قابل پیش بینی بود.
شماری از اندیشمندانِ روسیِ دلبسته‌ به آزادی‌ های فردی و پای‌بند به اصول اخلاقی، سربرآوردنِ نخستین نظام تمامیت ‌خواه عصر جدید را هشدار داده‌ بودند. آنها هم‌مسلکان روشنفکر خود را از این توهم برحذر داشته بودند که با از میان برداشتن “شر مطلق” که تجسم واقعی آن را در حکومت تزارها می ‌دیدند، یک‌ شبه می‌توان جامعه ‌ای بهشت‌ گونه روی زمین برپا کرد. اما روشنفکرانی سخت مسحور انقلاب اکتبر شدند و کسانی که از قضا کمونیست‌ هایی معتقد و فعال بودند و از نزدیک شاهد رخدادها، به منتقدان پیوستند. سخنان و سرنوشت هر دو دسته خواندنی است.
روشنفکران و انقلاب اکتبر ما را پای سخنان نامدارانی چون ژاک دریدا، برترا راسل، والتر بنیامین ، آرتور کوستلر، برتولت برشت و … می نشاند.
کتاب خِردکُشی گزارشی دقیق و خواندنی و البته تلخ از انواع مواجهه ‌های اندیشمندان با انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ است. هنگام خواندن کتاب، مکرر وسوسه می‌شویم که جای برخی نام‌ها را با آنچه در ذهن داریم تغییر دهیم و در آینه‌‌ی دیگران به خود بنگریم.
بخشی از کتاب:
پیداست که وحشت‌آفرینی حاکمان سرخ، خاصه در دوران استالین، از نگاه روشنفکران پنهان نمانده بود، اما آنان می‌کوشیدند تا ایجاد رعب و وحشت در جامعه و سرکوب گسترده‌ی دگراندیشان در روسیه‌ی شوروی را با وضعیت فوق‌العاده و با مبارزه برای بقای انقلاب توجیه کنند. عامل و انگیزه‌ی اعتقادی اینان در سرسپردگی و پایبندی به انقلاب بلشویکی، بعدها و تنها از سوی کسانی بازتاب یافت که از ایدئولوژی کمونیستی بُریدند. در واقع تشخیص و پی‌بردن به سرچشمه‌ی این نوع از ایمان، پس از دست شستن از آن امکان‌پذیر است. اما آنان که در صفوف جنبش کمونیستی ماندند و بر درستی راه خود پافشاری کردند، تا واپسین روزهای حیاتشان، افرادی با ایمان واقعی به انقلاب و اعتقاد به کمونیسم باقی ماندند و ایمان به ایدئولوژی کمونیسم برایشان جایگزین اعتقاد به ادیان سنتی شد. نگاه آنان به کمونیسم به مانند مذهبی جدید بود و حزب کمونیست و رهبر آن برایشان جایگزین نمادهای مقدس مذهبی شده بود.